W 1968 ukończył ekonometrię w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1978 uzyskał stopień naukowy doktora z zakresu filozofii. W latach 1967–1972 był pracownikiem naukowym Instytutu Organizacji i Mechanizacji Budownictwa w Warszawie, a od 1976 do 1991 pracownikiem naukowym Instytutu Filozofii i Socjologii PAN.
Prowadził działalność wydawniczą, kierował spółką akcyjną Municipium. W 1990 znalazł się wśród założycieli Porozumienia Centrum. W 1991 został wybrany posłem na Sejm z listy POC. W trakcie kadencji poparł powołanie rządu Hanny Suchockiej i wspólnie z m.in. Jerzym Eysymonttem odszedł z PC, przystępując do Polskiego Programu Liberalnego. W 1993 nie ubiegał się o reelekcję i wycofał z polityki.
Był także doradcą ministra rozwoju regionalnego. Zajmuje się działalnością ekspercką w zakresie promocji i zarządzania projektami. Należał do współautorów Narodowego Planu Rozwoju na lata 2004–2006. Objął funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia „Miasta w Internecie” i wiceprzewodniczącego Koalicji na rzecz Społeczeństwa Informacyjnego.
W 2007 założył z Rafałem Ziemkiewiczem prawicowy dyskusyjny klub polityczny pod nazwą Klub Ronina. Zasiadł w radzie Fundacji Reduta Dobrego Imienia – Polska Liga przeciw Zniesławieniom. W 2016 został członkiem jednoosobowego zarządu Fundacji Klubu Ronina. W 2017 został członkiem Rady Polskiej Fundacji Narodowej, a w 2019 przewodniczącym Rady do Spraw Cyfryzacji działającej przy ministrze cyfryzacji.